Właśnie przeczytałam książkę z gatunku science fiction, z której miłośnicy tego typu literatury będą bardzo zadowoleni. Opowiada ona o końcu świata w dość nietypowy sposób, gdyż przedstawia właściwie zagładę ludzkości, której przyczyną są sami ludzie. W powieści jest wiele zaskakujących momentów i zwrotów akcji, dlatego drogi czytelniku poznając ją na pewno się nie znudzisz. Z kolei losy bohaterów są tak nakreślone, że emocjonalnie przeżywa się ich przygody.
Całość poprzedzona jest wstępem, który w sposób naukowy wyjaśnia przyczyny końca świata, który chciałoby się powiedzieć za Czesławem Miłoszem ,,staje się '' już , na naszych oczach. Prolog daje wiele do myślenia i nie tylko przywołuje wiersz Cz .Miłosza ,,Piosenka o końcu świata '', lecz także każe się zastanowić nad naszym postępowaniem w stosunku do środowiska naturalnego, w którym żyjemy oraz do samych siebie. Może hipoteza o samozagładzie jest słuszna ?
W dalszej części powieści poznajemy losy dwóch młodych ludzi, którzy borykają się z niebezpieczeństwami i trudnościami niesionymi przez zagładę. Można powiedzieć, że walczą o życie i co chwila ocierają się o śmierć .Zagrożenia i dramatyczne sytuacje są tak sugestywnie nakreślone, że czytelnik emocjonalnie angażuje się w ich niesamowite przeżycia.
Powieść przywołuje w refleksji jeszcze jeden utwór, mianowicie ,,Dżumę '' A.Camusa. Tam również były przedstawione różne zachowania ludzi wobec choroby, która pochłaniała ogromne ilości niezliczonych istot ludzkich. W utworze pana Bogusza jest podobnie z tym , że sylwetki bohaterów są tak zaprezentowane, że do końca nie możemy przewidzieć ich reakcji.
Elementy zaskoczenia to niewątpliwie nie jedyny walor dzieła. Ciekawym chwytem literackim jest sposób przedstawienia snu, który wydaje się tak wiarygodny, że odbieramy go jako prawdę.
Nie sposób nie wspomnieć o mistrzowsko nakreślonych narodzinach miłości pomiędzy młodymi bohaterami Jayem i Julką. Powieść zadziwia subtelnością ujęcia tego uczucia i niesamowitym oddaniem wrażliwości kobiecej duszy.
Sam tytuł wzbudza też dużo refleksji i powoduje, że czytelnik zaczyna odnosić go nie tylko do zmutowanych przez chorobę osobników, którzy czyhają na ludzkie życie, lecz także do wszelkich obcych istot, których kataklizm pozbawił sztywnego kręgosłupa moralnego i zmienił w bezwzględne bestie.
Zakończenie książki jest otwarte i aż prosi się o dalsze części tej powieści, która wzbudza wiele emocji i refleksji i przede wszystkim powoduje, że zastanawiamy się nad naszym stosunkiem do mieszkańców planety, na której żyjemy.
Aleksandra Sobkiewicz
